De afgelopen weken ben ik met Gonna en/of haar collega's oa. de Campo ( het platteland) in geweest. We bezoeken dan kinderen en kijken wat we voor hen en de familie kunnen doen.
Ik zie van alles. Kinderen met oog problemen, een schisis, kinderen die om wat voor reden niet (kunnen) lopen maar ook kinderen met een behoorlijke mentale achterstand. Soms moeten de ouders de hele dag werken en ligt zo'n kind de hele dag alleen op bed te wachten tot de ouders terug komen.
We zijn ook cp kinderen tegen gekomen die al 5 of 6 jaar oud zijn en die nog nooit door een doktor of iemand anders gezien zijn. Ze kunnen niet praten vrijwel niet lopen en omdat ze nog nooit behandelt zijn zie je dat er vaak behoorlijke contracturen zijn. Met geld van het Lilliane Fonds kan Gonna regelmatig een rolstoel oid. aanschaffen.
Vandaag kwamen we een triest geval tegen van een meisje van 10 jaar oud, geen ouders meer wonend bij oma en tantes. Ze weten niet wat ze met haar aanmoeten, werken allemaal overdag en sluiten het meisje dus dan maar op op de patio. Ze lijkt een behoorlijke mental achterstand te hebben, wordt vrijwel nooit gestimuleerd, ja en daar wordt je dan ook niet slimmer van. Dit meisje zou met een taxi naar het speciaal onderwijs moeten. Ze gaan nu ook kijken of dat met hulp van de organisaties van Gonna mogelijk is.
We hebben ook een ander meisje van 11 jaar bezocht met cp. Moeder heeft alle liefde voor het meisje maar geen geld om een rolstoel aan te schaffen en haar naar school te sturen . Ook dit meisje is nog nooit door iemand gezien. Moeder wil heel graag maar staat met haar rug tegen de muur. Ook hier wordt gekeken of ze een roltstoel zou kunnen krijgen en naar school kan.
Het blijkt dat zulke kinderen in de stad moeilijk te vinden zijn. Ouders en/of familie schamen zich en laten niemand binnen. Of de buren/omgeving lachen deze mensen uit, waardoor de collega's van Gonna nog minder vaak binnen komen. Dit is makkelijker in de dorpen.
De collega's van Gonna gaan op zoek naar zulke kinderen, spreken met de familie, de omgeving en gaan naar de school om met de leerkrachten te praten. Op deze manier proberen ze het kind te intergreren in de gemeenschap. Als het kan worden hulpmiddelen aangeschafd zodat het kind bijvoorbeeld (zelfstandig) naar school kan.
maandag 19 mei 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hoi Nienke.
Van zo'n bericht wordt je even heel stil. Wat zijn er hier dan veel mogelijkheden. Moeders die zo graag iets goeds voor hun kinderen willen maar geen mogelijkheden hebben. Leven het Liliana fonds.
Liefs Mam.
Wauw Nienke,
Wat een andere situatie dan bij ons, waar de meeste kinderen (en hun ouders) bedolven worden onder de zorg... Heb je ook nog iets kunnen doen? Of is het vooral kijken en ga je ook nog naar zo'n speciale school toe? Ben benieuwd!
Groetjes,
Paula
Sjonge jonge...die taferelen doen me erg denken aan Polen, toen ik daar met Marleen was! Triest he!
Wat is het dan goed om te weten dat er mensen zijn die er iets aan proberen te doen!!!!
liefs van ons,
dj, hjet & aron
Een reactie posten